oxiri yo‘q savollarga javob
topishga o‘zimda kuch topa
olmasdim. Bilib-bilmay
mubtalo bo‘lgan muhabbatim
oldida ojiz edim.
Juda, judayam, ojiz...
Yoz chillasi. Unga o‘zim
qo‘ng‘iroq qildim. Ayol
kishining “Alo?” degan
muloyim ovozi eshitildi. Qotib
qoldim.
— Yaxshimisiz? Kim kerak,
edi? Xo‘jayinimmi? Nega
indamaysiz? — yaxshi gapira
boshladi ayol. — Xijolat
bo‘lmang, erimga ish
yuzasidan bunaqa
qo‘ng‘iroqlar har kuni bo‘ladi...
— O‘zlari qayerda? — dedim
beixtiyor.
— Hozir keladilar. Nima deb
qo‘yay? Ismingiz nima?
Qayerdan
qo‘ng‘iroq qilyapsiz?
— Ismim... — ayolning
muloyim va shirin muomalasi
meni tilga kiritgandi.
— Gapiring. Ular kelguncha
tanishib turaylik...
— Men siz bilan tanisha
olmayman... — dedim birdan
cho‘chib.
— Nega?
— ...
— Ha-a, bilaman, nima uchun
tanisha olmasligingni? Xotini
bor deb o‘ylamaganding, a?
Uylanishini
kutib yurganmiding?..
Ayol bilan anchagina “san-
man”ga bordik...
Lekin o‘ylaymanki, u meni
ko‘cha-ko‘yda ko‘rsa
tanimaydi. Shundan
xotirjamman. Ammo yuragim
bir dahshatga tushdi.
Uydagilar, odamlar bilsa nima
bo‘ladi?
“Esing borida etagingni
yig‘ishtir! Unut uni! U uchun
shunchaki ermaksan! O‘zingni
qo‘lga ol!”
O‘zimga shu so‘zlarni bot-bot
ayta boshladim. U bilan
aloqani birdan uza
olmasligimni bilib, asta-sekinlik
bilan suhbatlarimiz orasini
uzoqlashtirishga harakat
qildim. Bu orada ular bizga
yaqinroq joyga keldi. Ayoli
bilan qo‘shni sifatida
tanishdim. U meni qo‘shni qiz
sifatida biladi, xolos. Men esa...
Hozir
deyarli qo‘ng‘iroqlashmaymiz.
Ko‘rishib qolsak, shunchaki
hol-ahvol so‘rashamiz xolos.
Xuddi qo‘shnilardek...
Uning oilasiga hech qanday
yomonligim, adovatim yo‘q.
O‘ziga ham. Uni ham
tushunaman. Axir ko‘r yo kar
emasman. Telefon yoki
boshqa aloqa vositalari orqali
qizlar bilan tanishib, sevishib
qolib, oilasidan voz
kechganlar, farzandlarini
yetim qilganlar ozmi? U
bunday qilmadi-ku! Ehtimol,
meni aldagandir? Shunchaki
ermak qilgandir? Lekin men
unga ko‘ngil qo‘ydim. Chindan
muhabbat otliq tuyg‘uga
oshno bo‘ldim. Yondim,
kuydim, qizg‘andim, suydim...
Qalbimda bo‘y cho‘zgan
bu tuyg‘ular menga yomonlik
bermadi. Tushunishga,
hayotga teranroq qarashga
o‘rgatdi. Kun kelib, o‘z
baxtimni topsam, balki unutib
ham yuborarman...
Demoqchi bo‘lganim, o‘z
vaqtida xatodan oyoq
tortishning o‘zi ham jasorat,
shuning o‘zi ham insoniylik!
Demak, u ham, men ham hali
tubanlashib ketmadik. Hali
ham pok tuyg‘ular
og‘ushidamiz. Garchi
muhabbatdan yiroq bo‘lsak-
da, baxtlimiz!